"Zamknij oczy... Po prostu zamknij oczy. "
" Chciałabym za każdym razem, kiedy zamykam oczy poczuć się silniejsza, poczuć się kimś, kim zawsze chciałam być. Chcę poczuć się inną osobą. Chcę poczuć, że jestem kochana, że jest ktoś kto się o mnie martwi i troszczy. Ludzie pragną bliskości, zrozumienia i uczucia. Pragną czegoś, co nie zawsze jest im dane. Czyli MIŁOŚĆ. Miłość to za razem błogosławieństwo i przekleństwo. Kiedy może nam się wydawać, że wszystko jest dobrze, że nie wyobrażasz sobie większego szczęścia...wiedź, że coś jest nie tak i prędzej czy później wszystko runie w gruzach. Żyć z dnia na dzień i nie myśleć co będzie jutro.
CARPE DIEM...
Żyć...po prostu żyć... "
- To do jutra. - Zielone tęczówki Harry'ego szklą się w świetle księżyca. Wygląda tak pięknie, tak kusząco.
- Nie chcę jeszcze iść. - Szepczę.
- Nie musisz. - Odpowiada cicho mój towarzysz.
Przybliża się do mnie i opuszkami palców dotyka, mojego bladego policzka, który pod jego dotykiem nabiera od razu różowego koloru. Zamknęłam oczy, ponieważ po moim całym ciele przeszedł miły dreszcz.
- Poczułaś to? - Pyta szeptem Harry.
- Ten dreszcz poczułaś go? - Pyta ponownie.
- Tak. - Odpowiadam cicho, prawie szepcząc. Zielonooki powolnym ruchem, opuścił dłoń.
Jakie to dziwne, że moje uczucia co do tego człowieka, tak szybko uległy zmianie.
Zawstydzona patrzę w jego oczy i nie jestem w stanie odgadnąć wszystkich uczuć, które w nich dostrzegłam. W tak krótkim czasie w moim sercu zrodziła się nadzieja. Nadzieje, że może to on wyprowadzi mnie z mroku i pokaże jak żyć, żeby być szczęśliwym.
Harry przybliżył mnie do siebie i mocno objął. Wtuliłam twarz w jego szyję i wciągnęłam powietrze.
Tak pięknie pachnie.
- Będę przy tobie..będę. - Powtarzał szeptem całując moje włosy. Mocniej się w niego wtuliłam i przez chwile zastygłam.
Czy to nie dziwne? Jeszcze jakiś czas temu nienawidziłam go. A teraz? Jestem w jego objęciach i wdycham piękny zapach, słuchając delikatnego bicia serca.
Poczułam, jak do moich oczu napłynęły krople, niechcianego płynu i po chwili pojedyncze łzy,spływały po moich policzkach. Harry chyba to poczuł i odsuną mnie od siebie. Spuściłam wzrok na swoje dłonie. Nie chciałam spojrzeć mu w oczy, ponieważ wiedziała, że w tedy pęknę. Styles delikatnie dotkną mojej brody swoją dużą dłonią i uniósł do góry tak, że patrzyłam mu teraz prosto w oczy.
- Proszę nie płacz. - Harry zaczął mi delikatnie ścierać kciukiem krople łez.
Wzięłam głęboki oddech i powoli wypuściłam z płuc powietrze.
Zaskoczył mnie tym. Oszołomiona nie wiedziałam co się dzieje, jednak po chwili wplotłam swoje palce w jego gęste włosy i włączyłam się w ten pocałunek oddając w nim cały swój strach i ból.- Chyba będziemy musieli się już pożegnać, jest późno i zapewne jesteś wykończona dzisiejszym dniem. - Mówi miękko, jego głos jest jak piękna melodia fortepianu.
- Dobranoc. - Zrobiłam krok w tył, tym samym odsuwając się trochę od niego.
Lekko odwróciłam się od Stylesa, jednak ten ujął moją dłoń i przyciągną do siebie. W taki sposób, że nie mogłam się ruszyć. Spojrzał w moje oczy i ponownie złożył na moich ustach niewinny, bardzo subtelny pocałunek. Poczułam jak jego kąciki usty delikatnie unoszą się ku górze. Zamknęłam z tego wszystkiego oczy. Byłam w szoku. Cała ta sytuacja sprawiła, że miała dużo do przemyślenia, ale nie czas teraz na to. Postanowiłam rozkoszować się chwilą, która szybko mija.
- Dobranoc Rose. - Szepnął w moje usta.
***
Delikatne promienie słoneczne wdzierające się do mojego pokoju. Otwieram powoli oczy, mrożąc je zaspała. Siadam na skraju łóżka i moje stopy po chwili stykają się z podłogą. Podchodzę do jasno błękitnych zasłon i jednym ruchem odsuwam obie na boki. Do pokoju wlewa się strumień, ciepłych promieni. Zamykam oczy i napawam się delikatnymi ognikami światła, pieszczącymi moją twarz.
Z rozkoszowania się słońcem wyrwał mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Wzięłam do ręki telefon, leżący na szafce, spojrzałam na wyświetlacz i od razu na mojej twarzy pojawił się subtelny uśmiech.
HARRY:
Dzień dobry Rose.
Mam nadzieję, że dobrze Ci się spało.
Harry
Czytając tą wiadomość od razu uśmiechnęłam się szerzej. Dlaczego tak na niego reaguję?
Może coś do niego poczułaś? Sugeruje moja podświadomość. Ignoruje to i szybko odpowiadam na wiadomość.
ROSE:
Dzień dobry.
Spało mi się w miarę dobrze, ale zdecydowanie za krótko.
Ciekawa jestem kogo to wina?
Rose
Nie muszę czekać długo na odpowiedź.
HARRY:
Nie mam pojęcia, kto mógł być przyczyną tego, że tak mało czasu miałaś na sen.
Jeśli spotkam tą osobą na swojej drodze, będę musiał sobie z nią porozmawiać.
Harry ;)
Przeczytałam tą wiadomość. Kąciki moich ust, uniosły się ku górze. Nie wiem dlaczego czuję się tak dobrze. Czy to dzięki temu, że wczorajszego wieczoru poczułam w swoim sercu, że nie jest za późno i że jest nadzieja.
Szybko odpisałam.
Po minucie otrzymałam kolejna wiadomość.
Po chwili zastanowienia padło na, chabrową, zwiewną spódnicę, do tego biały top, który wsunęłam w spódnice, ubrałam na wierzch dżinsowa katankę, której podwinęłam rękawy tak, że sięgały mi do łokci, ubrałam na nogi białe, wysokie conversy, wzięłam do ręki plecak vintage i byłam gotowa.
Nie poczułam nawet tego, że ujął moja dłoń w swoją. To takie mi nieznane uczucie. Nigdy nie czułam czegoś takiego. Chęć czegoś więcej. Poczułam się tak jakby ktoś coś mi obiecał. Czy to szczęście..Czy może raczej miłość? Może to i to?
Naprawdę nie wiem i to jest w tym wszystkim najgorsze.
Szybko odpisałam.
ROSE:
Chyba będziesz musiał sobie porozmawiać z tą osobą...
Tylko nie bądź zbyt surowy.
Rose ;)
Po minucie otrzymałam kolejna wiadomość.
HARRY:
Postaram się, ale nie ręczę za siebie.
Harry
ROSE:
Oby wszyscy przeżyli.
A teraz przepraszam Cię, ale muszę przyszykować się do szkoły.
Więc do zobaczenia.
Rose
HARRY:
Do zobaczenia.
Harry x
Odłożyłam telefon na biurko i po chwil byłam już w łazience.
Stanęłam przed dużym lustrem w mojej łazience i zaczęłam przyglądać się swojej twarzy. Delikatne rumieńce na policzkach, szklące oczy, promienny uśmiech. Co się ze mną dzieje?
Rose się zakochała...Rose się zakochała. Śpiewa kpiąco moja podświadomość. Patrze na nią gniewnym spojrzeniem. Chyba moja groźny wyraz twarzy podziałał, bo moje podświadomość ucichła.
Patrzę na tą dziewczynę w lustrze i nie mogę uwierzyć, że to ja. Uśmiechnęłam się raz jeszcze.
Patrzę na tą dziewczynę w lustrze i nie mogę uwierzyć, że to ja. Uśmiechnęłam się raz jeszcze.
Rozebrałam się, weszłam pod prysznic i odkręciłam kurek z ciepłą wodą. Strumień gorącej wody zaczął opadać na moje nagie, zaspane cało, orzeźwiając je powoli.
Zażywając przyjemnej kąpieli wyszłam z pod prysznica i wysuszyłam starannie ciało. Przebrałam się w szlafrok, po czym zabrałam się za wysuszenie moich włosów. Kiedy włosy były już suche, przeczesałam je kilka razy szczotką i zrobiłam przedziałek na środku. Włosy opadały na moje ramiona, tworząc miękką falę. Umyłam zęby. Od razu zabrałam się za zrobienie codziennego makijażu. Nałożyłam delikatną warstwę pudru, zrobiłam cieniutkie kreski na powiekach, zawijając je na końcach. Wy tuszowałam starannie rzęsy i pomalowałam usta, ochronną pomadką, która miała zapach słodkich malin. Spojrzałam w lustro.
Uznałam, że wyglądam dobrze. Uśmiechnęłam się sama do siebie i zrzuciłam z siebie ciepły, flanelowy szlafrok w niebieskim kolorze, po czym wsunęłam na siebie białe, koronkowe majtki i ubrałam biały, koronkowy stanik. Wyszłam w bieliźnie z łazienki, od razu udałam się do ogromnej szafy w moim pokoju. Otworzyłam ją i zastygłam, wpatrując się w masę ubrań na wieszakach.
Uznałam, że wyglądam dobrze. Uśmiechnęłam się sama do siebie i zrzuciłam z siebie ciepły, flanelowy szlafrok w niebieskim kolorze, po czym wsunęłam na siebie białe, koronkowe majtki i ubrałam biały, koronkowy stanik. Wyszłam w bieliźnie z łazienki, od razu udałam się do ogromnej szafy w moim pokoju. Otworzyłam ją i zastygłam, wpatrując się w masę ubrań na wieszakach.
Po chwili zastanowienia padło na, chabrową, zwiewną spódnicę, do tego biały top, który wsunęłam w spódnice, ubrałam na wierzch dżinsowa katankę, której podwinęłam rękawy tak, że sięgały mi do łokci, ubrałam na nogi białe, wysokie conversy, wzięłam do ręki plecak vintage i byłam gotowa.
Spojrzałam jeszcze raz w lustro. Wyglądałam dobrze, młodo i zwiewnie. Moje długie włosy okalała moją bladą twarz. Delikatny makijaż podkreślał moje oczy i usta. Uśmiechnęłam się i wychodząc z pokoju, zabrała ze sobą telefon i słuchawki.
Radosnym krokiem weszłam do kuchni, gdzie czekała już na mnie mama.
Radosnym krokiem weszłam do kuchni, gdzie czekała już na mnie mama.
- Dzień dobry Rose. - Powiedziała radośnie, jednak w jej głosie wyczułam, że jest czujna.
- Dzień dobry mamo. - Odpowiadam jej z szerokim uśmiechem.
Wzięłam do ręki tosta z dżemem i zaczęłam go jeść. Był pyszny, popiłam go sokiem pomarańczowym, który leżał koło talerza z tostami. Zarówno jak i tost tak i sok był pyszny w smaku.
- Powiesz mi gdzie tak długo byłaś zeszłej nocy? - Myślałam, że już zapomniała. Nie chce się kłócić.
Tak pięknie zaczął się ten dzień.Chciałam jej odpowiedzieć: Nie twoja sprawa!
Tak pięknie zaczął się ten dzień.Chciałam jej odpowiedzieć: Nie twoja sprawa!
Lecz ugryzłam się w język i z uśmiechem na twarzy odparłam.
- Spotkałam się ze znajomymi i tak jakoś się zagadaliśmy.- Skłamałam, ponieważ uznałam, że to będzie najlepsza linia obrony. A po za tym...nie po raz pierwszy i nie ostatni.
- Och. - Tylko tyle powiedziała. W jej głosie usłyszałam zdumienie, ale i też zadowolenie. Chyba cieszyła się, że spotykam się też z innymi rówieśnikami niż tylko z Grace.
- Rose... - Moja mama zaczęła coś mówić, jednak przerwał jej dźwięk dzwonka mojego telefonu.
- Przepraszam cię na moment. - Odeszłam na bok. - Hallo.
- Witaj Rose. - Moje serce podskoczyło do góry, a nogi ugięły się pod dem mną.
Ten cudowny głos z lekką chrypką. Miał w sobie coś takiego, że jego dźwięk wyzwalał we mnie uczucie trudne mi do opisania.
Ten cudowny głos z lekką chrypką. Miał w sobie coś takiego, że jego dźwięk wyzwalał we mnie uczucie trudne mi do opisania.
Przeszedł mnie lekki dreszczyk, zaschło mi w gardle.
- Cześć Harry. - Odparłam cicho.
- Chciałem się zapytać.... - Przerwał na moment. - Czy mógł bym cię odprowadzić do szkoły, wiesz oboje idziemy w tym samym kierunku, a pytam bo nie chcę się narzucać. - Pomyślałam: Jak miło z jego strony.
- Oczywiście. - Odpowiedziałam z entuzjazmem.
- To dobrze. - Chyba się uśmiechną, chociaż nie mogłam być tego pewna, ponieważ go nie widziałam. - Możesz otworzyć mi drzwi? - Zdziwiło mnie to pytanie.
- Jak to? - Pytam nie ukrywając zaskoczenia.
- Czy możesz otworzyć mi drzwi? - Pyta ponownie, lekko rozbawiony moją reakcją.
Powoli podchodzie do drzwi i niepewnie chwytam klamkę, po czym naciskam na nią i po chwili drzwi są otwarte. Otwieram szeroko oczy i usta. Opuszczam na dół telefon i nie wierzę własnym oczom. Przed moimi drzwiami stoi Harry, uśmiechnięty od ucha do ucha. Chyba jest rozbawiony moją reakcją, ale w tym momencie byłam naprawdę bardzo zaskoczona.
Zanim do mnie zadzwonił już tam stał. Teraz wydaje mi się to śmieszne, ale w tedy tak o tym nie myślałam.
Rose uspokój się, to tylko zwykły chłopak, który chce być miły i chce odprowadzić cię do szkoły.
Powtarzam to sobie w myślach, jednak ten chłopak zeszłej nocy POCAŁOWAŁ MNIE! Do teraz nie mogę uwierzyć w to co się stało zeszłego wieczoru.
Rose uspokój się, to tylko zwykły chłopak, który chce być miły i chce odprowadzić cię do szkoły.
Powtarzam to sobie w myślach, jednak ten chłopak zeszłej nocy POCAŁOWAŁ MNIE! Do teraz nie mogę uwierzyć w to co się stało zeszłego wieczoru.
Skąd wiedział, że się zgodzę na to aby z nim iść? To mnie teraz w tym momencie zastanawiało.
- Cześć. - Głos ma miękki i łagodny.
- Cześć. - Odpowiadam cicho.
- Rose ktoś przyszedł... - Do holu wchodzi moja mama i zastyga w bezruchu.
- Dzień dobry proszę Pani. - Mówi przyjaźnie Styles.
- Dzień dobry Harry. - Uśmiecha się do niego ciepło, zerkając na mnie pytająco.
Nadal stoję nic nie mówiąc, patrzę na czubki swoich butów. Harry chyba zauważył, że czuję się niezręcznie. Ta sytuacja była bardzo krępująca, ponieważ nie wiedziałam co mam powiedzieć mojej mamie. Jak wytłumaczyć obecność Stylesa w naszym domu Przecież to było jasne, że pomyśli, że jesteśmy razem.
A nie jesteśmy? ROSE JESTEŚCIE PRZECIEŻ CIĘ POCAŁOWAŁ! Krzyczę w duchu.
A nie jesteśmy? ROSE JESTEŚCIE PRZECIEŻ CIĘ POCAŁOWAŁ! Krzyczę w duchu.
Już sama nie wiedziałam co mam o tym myśleć.
- To co Rose idziemy? - Patrzy na mnie, tymi szklącymi się, zielonymi tęczówkami i szeroko się uśmiecha.
- Tak chodźmy. - Biorę do ręki plecak i wychodzę za drzwi.
- Do widzenia Pani Everdeen. - Harry posyła jej chłopięcy uśmiech.
- Do widzenia Harry. - Odpiera miękkim głosem moja mama. Kobieta uśmiecha się delikatnie i gestem dłoni macha mi na pożegnanie.
- Pa mamo. - Odchodząc dalej z Harrym.
Wraz z Zielonookim odeszliśmy od mojego domu. Zerkam na Stylesa, na jego twarzy widnieje dalej szeroki uśmiech. Nie mogę już wytrzymać i moja ciekawość wygrywa.
- Dlaczego tak się cieszysz? Śmiejesz się ze mnie? - Pytam podejrzliwie, unosząc jedną brew.
- Tak. - Odpowiada rozbawiony.
- Aż tak jestem śmieszna? - Powstrzymując się, aby nie ukazać po swojej minie, że jego nastrój mi także się udzielił.
- Jesteś urocza kiedy się zawstydzasz Rose. - Uśmiecha się, ukazując przy tym szereg swoich białych, równych zębów.
- Ja się nie zawstydzam. - Prycham z oburzeniem.
- Czyżby? - Unosi jedną brew i przyciąga mnie do siebie tak, że dzielą nas tylko milimetry. - Ciągle unikasz mojego wzroku, a masz takie piękne oczy. - Szepcze do mojego ucha. Czuję na moim policzku, ciepłe powietrze wydychane przez niego.
Kurde ma rację. Nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy, ponieważ boję się, że kiedy to zrobi odkryje całą prawdę, co tak na prawdę czuję do niego. A być może już odgadł co kryje się z moim spojrzeniem.
Tego nie byłam pewna.
Tego nie byłam pewna.
- Nie potrafię...- Szeptałam zawstydzona.- Boję się. - Mówię cicho. Zdając sobie sprawę z tego, że stoimy na środku chodnika wtuleni w siebie i to mnie bardzo krępuje, powodując, że nie jestem w stanie się ruszyć.
- Nie powinnaś się tego bać, ponieważ twoje oczy ciągle stanowią dal mnie zagadkę, której nie jestem w stanie rozszyfrować. - W jego głosie dostrzegłam irytację. - Spójrz mi w oczy. Proszę. - Jego łagodny głos otula mnie jak ciepły, miękki koc.
Wykonuje jego polecenie i unoszę głowę. W oczach Stylesa zaczynają tańczyć ogniki radości. Jego kąciki ust lekko unoszą się ku górze.
- Masz takie piękne oczy. - Szepcze miękkim głosem.
Zbliża powoli swoje usta do moich i po chwili składa delikatny pocałunek na moich wargach. Po moim ciele przechodzi miły dreszcz.
- Witaj znowu Rose. - Mówi cicho odsuwając się delikatnie ode mnie.
Nie poczułam nawet tego, że ujął moja dłoń w swoją. To takie mi nieznane uczucie. Nigdy nie czułam czegoś takiego. Chęć czegoś więcej. Poczułam się tak jakby ktoś coś mi obiecał. Czy to szczęście..Czy może raczej miłość? Może to i to?Naprawdę nie wiem i to jest w tym wszystkim najgorsze.
- Witaj. - Szepcze mu do ust. Ciągle patrzę w jego oczy. Jestem oszołomiona tym wszystkim i zaskoczona, że jeszcze jestem wpatrzona w te piękne, zielone tęczówki.
Czuję delikatny dotyk na policzku i automatycznie mrużę oczy, po czym otwieram je, widząc tą piękną twarz, która kojarzy mi się z czymś miłym i cudownym.
- Chodźmy bo spóźnimy się do szkoły, a nie chcę abyś miała prze zemnie problemy. - Mówi radośnie brunet ciągle trzymając mnie za rękę i nie puszcza kiedy ruszamy w dalsza drogę.
- Już mama. - Powiedziałam cicho, przypominając sobie o mojej mamie, która przeprowadzi ze mną wywiad, zaraz po powrocie ze szkoły.
- Co powiedziałaś? - Pyta łagodnie.
- Nic, nic, ładna jest pogoda.
ROSE! ŁADNA POGODA?! Mogłaś wymyślić coś lepszego niż TO!
Harry mruży oczy, chyba nie uwierzył w to co mu powiedziałam. Nie no coś TY! Wrzeszczę w duchu. Zielonooki, jednak odpuścił i nie wypytywał mnie dalej.
Droga do szkoły zajęła nam dość długo. Podczas naszej wędrówki , nie mogłam wyjść z podziwu, że Harry jest taki mądry. Czyta dużo książek, słucha różnego rodzaju muzyki. Zna się na wielu rzeczach i można porozmawiać z nim na każdy temat. Młody, inteligentny młodzieniec.
Pamiętam, kiedy mówiłam Grace o tym, że ten chłopak jest jak większość. Zadufany w sobie, pełen uwielbienia i cwaniactwa. Teraz krzywię się na to wspomnienie, kiedy tak o nim myślałam. Jak pozory mogą mylić.
- Gotowa? - Z mojego zadumania, wyrwał mnie piękny, zielonooki brunet, który posiada najpiękniejszy uśmiech pod słońcem.
- Na co? - Pytam mrużąc oczy, patrząc w jego zielone tęczówki z lekkim zawstydzeniem.
Nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy bez problemów. Tak działa na mnie jego urok. Czy tak od teraz już będzie? Ciągle zawstydzona w jego towarzystwie. Ostrożna, aby się nie potknąć i nie pokazać jaka ze mnie ofiara. Magia Harry'ego tak na mnie działa, że nie jestem w stanie trzeźwo myśleć, przy tym chłopaku.
Zamykam oczy ze zdziwienia. Jak to jest, że w tak krótkim czasie, uczucia co do niego uległy diametralnej zmianie.
- Na to. - Podnosi dłoń ku górze.
Nasze obie dłonie w mocnym uścisku. Zielonooki patrzy na mnie wyczekująco. W jego oczach dostrzegłam niepewność.
- Będę gotowa, tylko jeśli będziesz przy mnie. - Powiedziałam to ciszej niż sądziłam.
Niepewnie zerkam na Harry'ego. Kąciki jego ust lekko unoszą się ku górze. W oczach, zaczęły tańczyć płomyki radości i ulg. Styles ucałował moje knykcie.
- Będę. Zawsze o tym pamiętaj.
W duchu cała jestem w skowronkach, jednak ciężko jest mi to pokazać na zewnątrz. Zawsze byłam skrytą osobą. Nigdy nie byłam wylewna ze swoimi uczuciami.
Zielonooki przyciągną mnie bliżej siebie i weszliśmy do szkoły.
Będąc u boku Stylesa czułam się bezpieczna, jednak skrępowana. Czułam na sobie masę spojrzeń, zazdrosnych dziewczyn i zdziwionych chłopców. W duchu pokazuje, tym wszystkim zazdrosnym dziewczyną język z kpiącym uśmieszkiem, ponieważ to on trzyma moją dłoń nie waszą! To on mnie POCAŁOWAŁ, a nie was!
Idziemy blisko siebie. Zerkam na Stylesa, na jego twarzy maluję się szeroki uśmiech. Kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, zawstydzeniem opuszczam wzrok.
- Proszę nie rób tak. - Unoszę spojrzenie z powrotem na niego. - Zawsze patrz mi się w oczy, zawsze...Rozumiesz?
Kiwam zawstydzeniem głową, chłopka uśmiecha się szeroko.
- To trudne. - Odpowiadam cicho, chłopak lekko chichocze.
- Nie jestem chyba taki straszny? - Mrużę oczy. Droczy się ze mną, przecież wie, że nie o to mi chodziło.
- Dobrze wiesz o co mi chodzi. - Odpowiadam udając obrażoną. Z jego gardła ponownie wydobywa się lekki, chłopięcy chichot.
- Chciałabym abyś kogoś poznała. - Unoszę jedną brew.
Kogo chce mi przedstawić? A jeśli mnie nie polubią? Wystarczy mi, że większość dziewczyn w tej szkole, życzy mi jak najgorzej.
Nagle wszystko jest jasne. Na korytarzu stoi trójka, rozbawionych chłopaków. Wygłupiających się w najlepsze. Jeden z nich miał czarne włosy, piękne czekoladowe tęczówki i szeroki uśmiech, który od razu przywitał nas na wstępie.
- Harry! - Krzyczy blondyn o słodkim uśmiechu i niebieskich oczach.
- Niall. - Styles wymienia się z nim braterskim uściskiem.
Przytula blondyna, czarnowłosego chłopaka i jeszcze jednego. Ostatni chłopak wyglądał bardzo dojrzale, brązowe oczy, chłopięcy uśmiech i ten błysk w oku.
- Dawno się nie odzywałeś do nas. - Mówi miękko brązowooki w objęciach Stylesa.
- Jakoś tak wyszło. - Styles odsuną się od chłopaka.
Zielonooki ponownie ujął moją dłoń i przybliżył mnie do siebie. Spojrzenia trójki chłopaków były skierowane teraz na nas. Moje pliczki poczerwieniały. Poczułam, że stają się cieplejsze. Wbiłam wzrok w czubki swoich butów.
- Chłopaki chciałem wam przedstawić Rose.
Radosny głos Harry'ego, jedynie dodawał mi odrobinę ulgi. Byłam tak zawstydzona. Nie wiedziałam, dlaczego chciał mnie im przedstawić. Wnioskując po zdziwionych minach jego przyjaciół, jeszcze nigdy nie przedstawił im żadnej dziewczyny.
- Witaj Rose, jestem Liam. - Spostrzegłam męską dłoń, wyciągniętą w moim kierunku.
Uniosłam wzrok. Zauważyłam uśmiechniętego brązowookiego chłopaka. Na jego twarzy malowało się rozradowanie. Niepewnie ujęłam jego dłoń w swoją. Chłopak troskliwie się uśmiechną. Poczuł chyba, że jestem skrępowana całą tą sytuacją.
- Cześć. - Odpowiadam nieśmiało.
Następnie dłoń podaje mi blondyn, to chyba Niall z tego co zdążyłam się dowiedzieć.
- Jestem Niall. Miło mi cię poznać. - Dodaje ciepło. - Harry jestem pod wrażeniem. - Blondyn puszcza do Stylesa oczko.
- Niall, proszę. - Harry z zażenowania marszczy brwi i zaciska lekko usta, kiwając głową z dezaprobatą.
W duchu uśmiecham się lekko. Jestem zadowolona, że nawet zielonooki może poczuć się zawstydzony.
Dyskretnie spojrzałam na czarnowłosego, na jego twarzy dostrzegłam, delikatny, ledwie zauważalny uśmiech. Chłopak podaje mi rękę. Moja dłoń znika w jego o wiele większej. Czarnowłosy uśmiecha się szerzej.
- Cześć jestem Zayn. - Odsuwam od niego dłoń i zawstydzeniem wbijam wzrok w podłogę.
- To jak już się wszyscy znamy, może powiesz nam, GDZIE DO JASNEJ CHOLERY SIĘ PODZIEWAŁEŚ!? - Warczy Liam, na Stylesa.
- Miałem kilka rzeczy do załatwienia, ale nie przeszłym tu po to, aby wam się teraz zwierzać. - Ciągle stoję spięta i zawstydzona, czują jak dłoń Harry'ego zaciska się mocniej na mojej.
- Skoro tak, ale i tak wyciągniemy z ciebie wszystkie informacje. - Odpowiada Liam, pozostała dwójka chłopaków kiwa głową zgadzając się ze słowami brązowookiego przyjaciela.
- Rose... - Naglę słyszę swoje imię, wypowiedziane radosnym głosem. - Skoro Harry cię nam przedstawił zapraszam cię do mnie na imprezę.
Uniosłam wzrok i spojrzałam na pełnych radości i zadowolenia chłopaków. Ten widok sprawił, że poczułam się odrobinę odważniejsza. Ich empatia była namacalna.
Uśmiechnęłam się słodko i przybrałam bardziej odważniejsza postawę.
- Z miłą chęcią. - Odparłam pewnie, lekko się uśmiechając.
Styles spojrzał na mnie zdumiony. Chyba był zaskoczony tym, że byłam w stanie tak pewnie i bez żadnego zawstydzenia odpowiedzieć.
Głośny dźwięk dzwonka, sygnalizującego, że czas już się rozstać.
- To co? Do zobaczenia. - Chłopcy obdarzają mnie chłopięcym uśmiechem, odpowiadam im uśmiechem, lekko się rumieniąc. Wymieniają się porozumiewawczymi spojrzeniami z Harrym i znikają w klasach.
- I co nie było tak źle. - Stwierdza Harry.
- Nie, ale bardzo krępująco. - Stwierdzam, chłopak przytula mnie do siebie i całuje w czoło. Wtulam twarz w jego szyję, napawając się tym cudownym zapachem.
- Polubili cię. - Szepcze w moje włosy.
Uśmiecham się szeroko. JEST! Przyjaciele Stylesa mnie polubili, przynajmniej tak twierdzi Harry.
- Musimy iść już na lekcje. - Mówię cicho, ciągle będąc wtulona w Stylesa.
Stoimy na dużym, pustym korytarzu, oświetlonym promieniami słonecznymi, wpadającymi przez duże okna.
- Nie chcę. - Czuję w głosie Harry'ego smutek.
Zielonooki odsuwa mnie delikatnie od siebie, robiąc to z gracją. Unosi moją brodę ku górze tak, że patrzę w jego oczy, po czym składa delikatny pocałunek na moich ustach. Czuję jak moje policzki stają się cieplejsze.
Kładę swoje dłonie na jego ramionach, Harry delikatnie pogłębia swój pocałunek, przyciąga mnie do siebie mocniej. Odsuwa swoje wargi od moich, na jego usta wkrada się delikatny uśmiech. Zielonooki patrzy mi głęboko w oczy.
- Będzie mi brakować tych oczu. - Uśmiecham się nie kryjąc zdziwienia.
- Jeszcze nawet się nie pożegnaliśmy. - Stwierdzam fakty. Przez twarz Harry'ego przemyka rozbawienie.
- Zdecydowanie wolę się z tobą witać. - Całuje mnie delikatnie w nos, rumienie się ponownie, lekko się uśmiechając.
Styles ponownie odsuwa swoje usta od mojej twarzy i wbija wzrok w mój.
- Masz takie piękne oczy. - Mruczy miękkim uwodzicielskim głosem. Przez moje ciało przemyka miły dreszcz. Odbijając się echem w moim ciele.
- Styles wiesz, że przez ciebie spóźnię się na lekcję matematyki? - Pytam rozbawiona.
- Wiem i jest mi z tego powodu wstyd. - Odpiera miękkim głosem.
- Więc lepiej będzie jak mnie puścisz. Nie chcesz chyba, żebym miała problemy? - Pytam słodko.
Jak to możliwe, że tak szybko poczułam coś do tego chłopaka? Ciągle pytam się sama siebie. Do tej pory nie znalazłam na to pytanie odpowiedzi.
- Ależ oczywiście, że nie. - Odpowiada rozbawiony i tym samym wypuszcza mnie ze swojego żelaznego uścisku.
- Dziękuję bardzo. - Uśmiecham się dziewczęco i dygam w podziękowaniu, rozchylając na boki moją spódnice.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - Harry jak dżentelmen kłania się nisko.
- To do zobaczenia. - Robię krok od Stylesa, Harry jednak ma inne plany.
Łapie moją dłoń i szybko przysuwa do siebie. Składa subtelny pocałunek na moich wargach, lekko się przy tym uśmiechając. Jestem zaskoczona. Odsuwamy się od siebie i patre pytająco na Stylesa.
- Teraz mogę powiedzieć do zobaczenia. - Uśmiecha się młodzieńczo, ukazując przy tym samym cudowne, oraz słodkie dołeczki w policzkach.
Po zakończeniu lekcji wyszłam przed szkołę. Dlaczego Grace nie było w szkole? Może coś się jej stało? Na tą myśl, na moje twarzy pojawiło się zmartwienie. Co się dzieje? Wyciągam z kieszeni, swojej dżinsowej katany telefon i wybieram ponownie numer do Grace. Po kilku sygnałach, ponownie zgłasza się poczta głosowa. Cholera! Co jest grane? Przystanęłam chwilę łapiąc głęboki oddech. Modliłam się w duchu, aby nic jej nie było. A to, że nie dobiera telefonu było tylko spowodowane rozładowaniem baterii.
- Witaj. - Usłyszałam ponownie ten cudowny głos.
Zielonooki objął mnie w tali, stojąc za mną. Słysząc jego głos lekko się uśmiechnęłam, jednak z mojej twarzy nie zniknęło zmartwienie. Styles odwraca mnie twarzą do siebie. Szybko przytulam się mocno do niego, wtulając twarz w jego szyję. Wzięłam głęboki oddech, tym samym rozkoszując się zapachem, jego skóry i obłędnej perfumy.
- Ej mała co jest? - Pyta zatroskany, szepcząc miękko do mojego ucha. Delikatnie łaskocząc mój policzek swoim nosem. Odsuwam się od niego i nieśmiało patrzę w jego oczy.
- Nic takiego. - Odpowiadam cicho.
- Proszę powiedz mi. - Dotyka mojego policzka, swoją ciepłą dłonią.
Przez moje ciało przechodzi dreszcz, przez jego dotyk dostałam gęsiej skórki.
- Grace się do mnie dzisiaj nie odezwała, nie odbiera telefonów i nie odpisuje na SMS,.Martwię się.
Harry patrzy na mnie z troską. Przytulił mnie do siebie.
- Mała nie martw się, wrócisz do domu i ponownie spróbujesz zadzwonić. Pewnie padał jej bateria w telefonie i nie ma jak odebrać. - Styles mówi pocieszająco.
Błagam, żeby tak było. BŁAGAM!
Droga ze szkoły minęła nam miło. Rozmawialiśmy o tym jakie książki lubimy, jakiej muzyki słuchamy. Co lubimy robić wolnym czasie. Wiele się dowiedziałam o Harrym. O jego dwóch siostrach, starszej Gemmie i młodszej od niego o dwa lata Charlotte. Opowiadał o tym, że jego rodzice rozwiedli się kiedy był jeszcze dzieckiem i mało co pamięta z tego etapu swojego życia. Kiedy opowiadał o swojej mamie posmutniałam, ponieważ zrobiło mi się przykro. Mówił o swojej mamie z miłością, uśmiechał się kiedy wypowiadał jej imię. Opowiadał wiele miłych i czasami nawet śmiesznych rzeczy, które zrobił wraz ze swoją mamą.
A co ja miałam mu powiedzieć? "Tak, moja mama zdradziła mojego ukochanego ojca i oskarżyła go o to, że to jego wina". Nienawidziłam jej za to co mu zrobiła. On ją tak kochał i co jest najsmutniejsze, ciągle ją kocha, ale nie jest w stanie do niej wrócić. Kiedy patrzę na tą kobietę czuje jedynie wstręt. Jak mogła się pieprzyć z innym mężczyzną?! Jak mogła?! Nienawidzę jej! NIENAWIDZĘ!
Tyle bólu. Ból z powodu rozłąki z moimi ojcem. To przez nią wyjechał z kraju. To przez nią zamknął się w sobie i nie jest w stanie ułożyć sobie na nowo życia. Kiedy ona co chwilę zmienia facetów. Mój tato rozpacza po starcie, ukochanej mu kobiety.
Kobieta, która zwie się moją "mamą", myśli, że nie wiem co robi. Czyje obrzydzenie do tej kobiety. Jednak uświadamiam sobie, że to moja matka, jedyna. Nic na to nie poradzę jaka jest, ale nie mam zamiaru pobłażliwe patrzyć na to co robi ze swoim życiem. Mogła by nawet zdechnąć. Tylko na to zasługuje! Moje słowa są straszne, ale to tylko przez jej zachowanie doprowadziło do tego, że tak myślę, a nie inaczej. Miałam też żal do ojca, że zostawił mnie razem z tą kobieta w domu.
W moim sercu było tyle bólu z którym sobie nie radziłam. To przez ich wybory, ich decyzję robiłam sobie krzywdę, po których ciągle widnieją blizny, które staram się nie eksponować. Moje blizny na nadgarstkach odzwierciedlają, krwawiące blizny na moim sercu, które w dalszym ciągu pozostały niezaleczone. Nie wiem co musiało by się stać, żeby ponownie je załatać. MIŁOŚĆ! Krzyczę w duchu, jednak po chwili uspokajam się. Może naprawdę miłość jest w stanie mnie uleczyć. Może uczucie rozpali w moim sercu ponowną chęć do życia. W głębi ducha, kręcę głową z bezradności, ponieważ zrodziło się tyle nowych pytań, na które w dalszym ciągu nie jestem w stanie odpowiedzieć.
Zatrzymujemy się przed dużymi, wykonanymi z drewna, białymi drzwiami. Zielonooki przybliża mnie do siebie. Unosi swoja dłoń. Opuszkami palców delikatnie muska mój policzek, uśmiechając się przy tym uwodzicielsko. Wginam swoje usta w lekkim grymasie. Patrzę w oczy Stylesa, które ciemnieją z zmartwienia. Ponownie przybliża mnie do siebie, tuląc mocno i całując w czoło.
- Spokojnie wszystko będzie dobrze, nie martw się. - Szepcze.
- Obyś miał rację. - Za moimi słowami kryje się zwątpienie.
Odsuwam się od Harry'ego. Jestem wykończona, za dużo wydarzyło się dzisiejszego dnia. Jedyne o czym marze to ja i moje łózko.
- Uśmiechnij się, wyglądasz tak pięknie jak się uśmiechasz i śmiejesz. - Styles dotyka mojej twarzy jedną dłonią. - Tylko nie wiem dlaczego tak rzadko to robisz.- Na jego twarzy widzę, że nad czymś się zastanawia.
- Będąc obok ciebie uśmiecham się częściej. Chociaż to dziwne, bo kiedyś jedynie miałam ochotę dać ci w twarz. - Nie mogę już się zasmucać, nie w jego towarzystwie. Kąciki ust lekko wznoszą się w górę.
- Ciesze się, że jednak to się teraz zmieniło. - Szepcze do mojego ucha, przybliżając się do mojego policzka.
Zaczął wodzić po moim rozgrzanym policzku nosem i złożył słodki pocałunek. Wzięłam głęboki oddech. Położyłam dłoń na jego lewej piersi. Ciepła skóra i rozkoszne bicie serca.
Zielonooki odsuną się ode mnie w taki sposób, że ciągle trzymałam dłoń na jego "sercu". Styles uśmiechną się, patrząc w moje oczy.
- Muszę już iść. - Odpieram, w oczach Harry'ego pojawia się smutek.
- Dobrze, ale jeszcze jedno. - Ujmuje moja twarz w swoje duże dłonie i opada swoimi wargami na moje. Nasze usta rozkoszują się słodkim pocałunkiem.
Pożegnałam się z Harrym i cicho weszłam do domu. Udałam się do kuchni, sprawdzić czy w domu jest moja mama. W kuchni spotykam ciemną brunetką o kobiecych krągłościach , stojącą z kubkiem herbaty przy oknie. Słysząc, że ktoś wszedł do kuchni odwraca się natychmiast.
- Rose już jesteś. - Mówi troskliwie.
- Cześć. - Mówię obojętnie.
- Widziałam cię z Harrym.
O nie!
- Rose uważaj na chłopców, mężczyźni często krzywdzą kobiety.
Prycham w duchu. Patrząc na tą kobietę z kpiącym uśmieszkiem. Myślę: OH POWAŻNIE?! I KTO TO MÓWI!
- On jest inny. - Odpowiadam lekko zirytowana.
- Obyś miała rację. - Mówi cicho.
- Jesteście razem? - Pyta po chwili ciszy.
- Tak..Nie..Nie wiem. - Mówię zakłopotana.
- Wnioskując po waszym czułym pożegnaniu chyba tak. - Mówi szybko, patrząc na mnie z trudnym wyrazem twarzy do rozszyfrowania.
- Daj sobie spokój dobrze, to nie jest twoja sprawa. - W moim głosie można było wyczytać, że nie chcę aby się w jakiekolwiek sposób wpieprzała nie w swoje sprawy.
- Ależ owszem , jesteś moją córką. - I co z tego, że nosze miano jej córki to tylko głupia nazwa.
- Walałabym nie. - Mój głos jest cichy.
- Jesteś bezczelna, jak możesz? Nawet nie wiesz jak ranisz mnie takimi słowami. - W jej oczach wzbierają łzy.
- Poważnie? - Udaję zdziwioną, po czym wybucham śmiechem. - Jedyną osobą, która rani to TY! - Wypowiadam te słowa ze złością.
- Rose kiedy mi wybaczysz? - Jej cichy głos jest przepełniony żale.
- Wiesz co? Wybaczę ci kiedy ty wybaczysz sobie. Bo wiem, że żałujesz tego co zrobiłaś, ale wiesz co? Mało mnie obchodzą! Twoje uczucia to najmniejszy problem, powinnaś wiedzieć, że nigdy ci tego nie wybaczę! - Wykrzyczałam te słowa dając nacisk na ostatnie zdanie.
Moje słowa są jak sztylety przekuwające jej pierś. Z moich oczu popłynęły łzy bólu i smutku.
- Rose.. - Szepcze przez łzy.
Nie mam ochoty dalej tego ciągnąć. Wychodzę z kuchni. Zatrzymuje się w holu, ponieważ dzwoni mój telefon. Wyciągam go z tej samej kieszeni co wcześniej i odbieram połączenie.
- Hallo? - Pytam.
Nie spodziewałam się takiej wiadomości. Robi mi się ciemno przed oczami i upadam na podłogę. Ostatnie co pamiętam, to moja mama próbująca mnie ocucić.
Jedyna myślałam w tym momencie to pytanie, powtarzające się w mojej głowie i odbijające się echem. DLACZEGO?! DLACZEGO?!
ROSE! ŁADNA POGODA?! Mogłaś wymyślić coś lepszego niż TO!
Harry mruży oczy, chyba nie uwierzył w to co mu powiedziałam. Nie no coś TY! Wrzeszczę w duchu. Zielonooki, jednak odpuścił i nie wypytywał mnie dalej.
Droga do szkoły zajęła nam dość długo. Podczas naszej wędrówki , nie mogłam wyjść z podziwu, że Harry jest taki mądry. Czyta dużo książek, słucha różnego rodzaju muzyki. Zna się na wielu rzeczach i można porozmawiać z nim na każdy temat. Młody, inteligentny młodzieniec.
Pamiętam, kiedy mówiłam Grace o tym, że ten chłopak jest jak większość. Zadufany w sobie, pełen uwielbienia i cwaniactwa. Teraz krzywię się na to wspomnienie, kiedy tak o nim myślałam. Jak pozory mogą mylić.
- Gotowa? - Z mojego zadumania, wyrwał mnie piękny, zielonooki brunet, który posiada najpiękniejszy uśmiech pod słońcem.
- Na co? - Pytam mrużąc oczy, patrząc w jego zielone tęczówki z lekkim zawstydzeniem.
Nie jestem w stanie spojrzeć mu w oczy bez problemów. Tak działa na mnie jego urok. Czy tak od teraz już będzie? Ciągle zawstydzona w jego towarzystwie. Ostrożna, aby się nie potknąć i nie pokazać jaka ze mnie ofiara. Magia Harry'ego tak na mnie działa, że nie jestem w stanie trzeźwo myśleć, przy tym chłopaku.
Zamykam oczy ze zdziwienia. Jak to jest, że w tak krótkim czasie, uczucia co do niego uległy diametralnej zmianie.
- Na to. - Podnosi dłoń ku górze.
Nasze obie dłonie w mocnym uścisku. Zielonooki patrzy na mnie wyczekująco. W jego oczach dostrzegłam niepewność.
- Będę gotowa, tylko jeśli będziesz przy mnie. - Powiedziałam to ciszej niż sądziłam.
Niepewnie zerkam na Harry'ego. Kąciki jego ust lekko unoszą się ku górze. W oczach, zaczęły tańczyć płomyki radości i ulg. Styles ucałował moje knykcie.
- Będę. Zawsze o tym pamiętaj.
W duchu cała jestem w skowronkach, jednak ciężko jest mi to pokazać na zewnątrz. Zawsze byłam skrytą osobą. Nigdy nie byłam wylewna ze swoimi uczuciami.
Zielonooki przyciągną mnie bliżej siebie i weszliśmy do szkoły.
Będąc u boku Stylesa czułam się bezpieczna, jednak skrępowana. Czułam na sobie masę spojrzeń, zazdrosnych dziewczyn i zdziwionych chłopców. W duchu pokazuje, tym wszystkim zazdrosnym dziewczyną język z kpiącym uśmieszkiem, ponieważ to on trzyma moją dłoń nie waszą! To on mnie POCAŁOWAŁ, a nie was!
Idziemy blisko siebie. Zerkam na Stylesa, na jego twarzy maluję się szeroki uśmiech. Kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, zawstydzeniem opuszczam wzrok.- Proszę nie rób tak. - Unoszę spojrzenie z powrotem na niego. - Zawsze patrz mi się w oczy, zawsze...Rozumiesz?
Kiwam zawstydzeniem głową, chłopka uśmiecha się szeroko.
- To trudne. - Odpowiadam cicho, chłopak lekko chichocze.
- Nie jestem chyba taki straszny? - Mrużę oczy. Droczy się ze mną, przecież wie, że nie o to mi chodziło.
- Dobrze wiesz o co mi chodzi. - Odpowiadam udając obrażoną. Z jego gardła ponownie wydobywa się lekki, chłopięcy chichot.
- Chciałabym abyś kogoś poznała. - Unoszę jedną brew.
Kogo chce mi przedstawić? A jeśli mnie nie polubią? Wystarczy mi, że większość dziewczyn w tej szkole, życzy mi jak najgorzej.
Nagle wszystko jest jasne. Na korytarzu stoi trójka, rozbawionych chłopaków. Wygłupiających się w najlepsze. Jeden z nich miał czarne włosy, piękne czekoladowe tęczówki i szeroki uśmiech, który od razu przywitał nas na wstępie.
- Harry! - Krzyczy blondyn o słodkim uśmiechu i niebieskich oczach.
- Niall. - Styles wymienia się z nim braterskim uściskiem.
Przytula blondyna, czarnowłosego chłopaka i jeszcze jednego. Ostatni chłopak wyglądał bardzo dojrzale, brązowe oczy, chłopięcy uśmiech i ten błysk w oku.
- Dawno się nie odzywałeś do nas. - Mówi miękko brązowooki w objęciach Stylesa.
- Jakoś tak wyszło. - Styles odsuną się od chłopaka.
Zielonooki ponownie ujął moją dłoń i przybliżył mnie do siebie. Spojrzenia trójki chłopaków były skierowane teraz na nas. Moje pliczki poczerwieniały. Poczułam, że stają się cieplejsze. Wbiłam wzrok w czubki swoich butów.
- Chłopaki chciałem wam przedstawić Rose.
Radosny głos Harry'ego, jedynie dodawał mi odrobinę ulgi. Byłam tak zawstydzona. Nie wiedziałam, dlaczego chciał mnie im przedstawić. Wnioskując po zdziwionych minach jego przyjaciół, jeszcze nigdy nie przedstawił im żadnej dziewczyny.
- Witaj Rose, jestem Liam. - Spostrzegłam męską dłoń, wyciągniętą w moim kierunku.
Uniosłam wzrok. Zauważyłam uśmiechniętego brązowookiego chłopaka. Na jego twarzy malowało się rozradowanie. Niepewnie ujęłam jego dłoń w swoją. Chłopak troskliwie się uśmiechną. Poczuł chyba, że jestem skrępowana całą tą sytuacją.
Następnie dłoń podaje mi blondyn, to chyba Niall z tego co zdążyłam się dowiedzieć.
- Jestem Niall. Miło mi cię poznać. - Dodaje ciepło. - Harry jestem pod wrażeniem. - Blondyn puszcza do Stylesa oczko.
- Niall, proszę. - Harry z zażenowania marszczy brwi i zaciska lekko usta, kiwając głową z dezaprobatą.
W duchu uśmiecham się lekko. Jestem zadowolona, że nawet zielonooki może poczuć się zawstydzony.
Dyskretnie spojrzałam na czarnowłosego, na jego twarzy dostrzegłam, delikatny, ledwie zauważalny uśmiech. Chłopak podaje mi rękę. Moja dłoń znika w jego o wiele większej. Czarnowłosy uśmiecha się szerzej.
- Cześć jestem Zayn. - Odsuwam od niego dłoń i zawstydzeniem wbijam wzrok w podłogę.
- To jak już się wszyscy znamy, może powiesz nam, GDZIE DO JASNEJ CHOLERY SIĘ PODZIEWAŁEŚ!? - Warczy Liam, na Stylesa.
- Miałem kilka rzeczy do załatwienia, ale nie przeszłym tu po to, aby wam się teraz zwierzać. - Ciągle stoję spięta i zawstydzona, czują jak dłoń Harry'ego zaciska się mocniej na mojej.
- Skoro tak, ale i tak wyciągniemy z ciebie wszystkie informacje. - Odpowiada Liam, pozostała dwójka chłopaków kiwa głową zgadzając się ze słowami brązowookiego przyjaciela.
- Rose... - Naglę słyszę swoje imię, wypowiedziane radosnym głosem. - Skoro Harry cię nam przedstawił zapraszam cię do mnie na imprezę.Uniosłam wzrok i spojrzałam na pełnych radości i zadowolenia chłopaków. Ten widok sprawił, że poczułam się odrobinę odważniejsza. Ich empatia była namacalna.
Uśmiechnęłam się słodko i przybrałam bardziej odważniejsza postawę.
- Z miłą chęcią. - Odparłam pewnie, lekko się uśmiechając.
Styles spojrzał na mnie zdumiony. Chyba był zaskoczony tym, że byłam w stanie tak pewnie i bez żadnego zawstydzenia odpowiedzieć.
Głośny dźwięk dzwonka, sygnalizującego, że czas już się rozstać.
- To co? Do zobaczenia. - Chłopcy obdarzają mnie chłopięcym uśmiechem, odpowiadam im uśmiechem, lekko się rumieniąc. Wymieniają się porozumiewawczymi spojrzeniami z Harrym i znikają w klasach.
- I co nie było tak źle. - Stwierdza Harry.
- Nie, ale bardzo krępująco. - Stwierdzam, chłopak przytula mnie do siebie i całuje w czoło. Wtulam twarz w jego szyję, napawając się tym cudownym zapachem.
- Polubili cię. - Szepcze w moje włosy.
Uśmiecham się szeroko. JEST! Przyjaciele Stylesa mnie polubili, przynajmniej tak twierdzi Harry.
- Musimy iść już na lekcje. - Mówię cicho, ciągle będąc wtulona w Stylesa.
Stoimy na dużym, pustym korytarzu, oświetlonym promieniami słonecznymi, wpadającymi przez duże okna.
- Nie chcę. - Czuję w głosie Harry'ego smutek.
Zielonooki odsuwa mnie delikatnie od siebie, robiąc to z gracją. Unosi moją brodę ku górze tak, że patrzę w jego oczy, po czym składa delikatny pocałunek na moich ustach. Czuję jak moje policzki stają się cieplejsze.
Kładę swoje dłonie na jego ramionach, Harry delikatnie pogłębia swój pocałunek, przyciąga mnie do siebie mocniej. Odsuwa swoje wargi od moich, na jego usta wkrada się delikatny uśmiech. Zielonooki patrzy mi głęboko w oczy.
- Będzie mi brakować tych oczu. - Uśmiecham się nie kryjąc zdziwienia.
- Jeszcze nawet się nie pożegnaliśmy. - Stwierdzam fakty. Przez twarz Harry'ego przemyka rozbawienie.
- Zdecydowanie wolę się z tobą witać. - Całuje mnie delikatnie w nos, rumienie się ponownie, lekko się uśmiechając.
Styles ponownie odsuwa swoje usta od mojej twarzy i wbija wzrok w mój.
- Masz takie piękne oczy. - Mruczy miękkim uwodzicielskim głosem. Przez moje ciało przemyka miły dreszcz. Odbijając się echem w moim ciele.
- Styles wiesz, że przez ciebie spóźnię się na lekcję matematyki? - Pytam rozbawiona.
- Wiem i jest mi z tego powodu wstyd. - Odpiera miękkim głosem.
- Więc lepiej będzie jak mnie puścisz. Nie chcesz chyba, żebym miała problemy? - Pytam słodko.
Jak to możliwe, że tak szybko poczułam coś do tego chłopaka? Ciągle pytam się sama siebie. Do tej pory nie znalazłam na to pytanie odpowiedzi.
- Ależ oczywiście, że nie. - Odpowiada rozbawiony i tym samym wypuszcza mnie ze swojego żelaznego uścisku.
- Dziękuję bardzo. - Uśmiecham się dziewczęco i dygam w podziękowaniu, rozchylając na boki moją spódnice.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - Harry jak dżentelmen kłania się nisko.
- To do zobaczenia. - Robię krok od Stylesa, Harry jednak ma inne plany.
Łapie moją dłoń i szybko przysuwa do siebie. Składa subtelny pocałunek na moich wargach, lekko się przy tym uśmiechając. Jestem zaskoczona. Odsuwamy się od siebie i patre pytająco na Stylesa.
- Teraz mogę powiedzieć do zobaczenia. - Uśmiecha się młodzieńczo, ukazując przy tym samym cudowne, oraz słodkie dołeczki w policzkach.
***
Lekcje mijają zadziwiająco szybko. Przez cały dzień nie widziałam Grace. Dzwoniłam do niej, pisałam SMS, jednak na żaden z nich nie otrzymałam odpowiedzi. Zmartwiło mnie to, gdyż Grace nie miała w zwyczaju nie odbierać ode mnie telefonów.Po zakończeniu lekcji wyszłam przed szkołę. Dlaczego Grace nie było w szkole? Może coś się jej stało? Na tą myśl, na moje twarzy pojawiło się zmartwienie. Co się dzieje? Wyciągam z kieszeni, swojej dżinsowej katany telefon i wybieram ponownie numer do Grace. Po kilku sygnałach, ponownie zgłasza się poczta głosowa. Cholera! Co jest grane? Przystanęłam chwilę łapiąc głęboki oddech. Modliłam się w duchu, aby nic jej nie było. A to, że nie dobiera telefonu było tylko spowodowane rozładowaniem baterii.
- Witaj. - Usłyszałam ponownie ten cudowny głos.
- Ej mała co jest? - Pyta zatroskany, szepcząc miękko do mojego ucha. Delikatnie łaskocząc mój policzek swoim nosem. Odsuwam się od niego i nieśmiało patrzę w jego oczy.
- Nic takiego. - Odpowiadam cicho.
- Proszę powiedz mi. - Dotyka mojego policzka, swoją ciepłą dłonią.
Przez moje ciało przechodzi dreszcz, przez jego dotyk dostałam gęsiej skórki.
- Grace się do mnie dzisiaj nie odezwała, nie odbiera telefonów i nie odpisuje na SMS,.Martwię się.
Harry patrzy na mnie z troską. Przytulił mnie do siebie.
- Mała nie martw się, wrócisz do domu i ponownie spróbujesz zadzwonić. Pewnie padał jej bateria w telefonie i nie ma jak odebrać. - Styles mówi pocieszająco.
Błagam, żeby tak było. BŁAGAM!
Droga ze szkoły minęła nam miło. Rozmawialiśmy o tym jakie książki lubimy, jakiej muzyki słuchamy. Co lubimy robić wolnym czasie. Wiele się dowiedziałam o Harrym. O jego dwóch siostrach, starszej Gemmie i młodszej od niego o dwa lata Charlotte. Opowiadał o tym, że jego rodzice rozwiedli się kiedy był jeszcze dzieckiem i mało co pamięta z tego etapu swojego życia. Kiedy opowiadał o swojej mamie posmutniałam, ponieważ zrobiło mi się przykro. Mówił o swojej mamie z miłością, uśmiechał się kiedy wypowiadał jej imię. Opowiadał wiele miłych i czasami nawet śmiesznych rzeczy, które zrobił wraz ze swoją mamą.
A co ja miałam mu powiedzieć? "Tak, moja mama zdradziła mojego ukochanego ojca i oskarżyła go o to, że to jego wina". Nienawidziłam jej za to co mu zrobiła. On ją tak kochał i co jest najsmutniejsze, ciągle ją kocha, ale nie jest w stanie do niej wrócić. Kiedy patrzę na tą kobietę czuje jedynie wstręt. Jak mogła się pieprzyć z innym mężczyzną?! Jak mogła?! Nienawidzę jej! NIENAWIDZĘ!
Tyle bólu. Ból z powodu rozłąki z moimi ojcem. To przez nią wyjechał z kraju. To przez nią zamknął się w sobie i nie jest w stanie ułożyć sobie na nowo życia. Kiedy ona co chwilę zmienia facetów. Mój tato rozpacza po starcie, ukochanej mu kobiety.
Kobieta, która zwie się moją "mamą", myśli, że nie wiem co robi. Czyje obrzydzenie do tej kobiety. Jednak uświadamiam sobie, że to moja matka, jedyna. Nic na to nie poradzę jaka jest, ale nie mam zamiaru pobłażliwe patrzyć na to co robi ze swoim życiem. Mogła by nawet zdechnąć. Tylko na to zasługuje! Moje słowa są straszne, ale to tylko przez jej zachowanie doprowadziło do tego, że tak myślę, a nie inaczej. Miałam też żal do ojca, że zostawił mnie razem z tą kobieta w domu.
W moim sercu było tyle bólu z którym sobie nie radziłam. To przez ich wybory, ich decyzję robiłam sobie krzywdę, po których ciągle widnieją blizny, które staram się nie eksponować. Moje blizny na nadgarstkach odzwierciedlają, krwawiące blizny na moim sercu, które w dalszym ciągu pozostały niezaleczone. Nie wiem co musiało by się stać, żeby ponownie je załatać. MIŁOŚĆ! Krzyczę w duchu, jednak po chwili uspokajam się. Może naprawdę miłość jest w stanie mnie uleczyć. Może uczucie rozpali w moim sercu ponowną chęć do życia. W głębi ducha, kręcę głową z bezradności, ponieważ zrodziło się tyle nowych pytań, na które w dalszym ciągu nie jestem w stanie odpowiedzieć.
Zatrzymujemy się przed dużymi, wykonanymi z drewna, białymi drzwiami. Zielonooki przybliża mnie do siebie. Unosi swoja dłoń. Opuszkami palców delikatnie muska mój policzek, uśmiechając się przy tym uwodzicielsko. Wginam swoje usta w lekkim grymasie. Patrzę w oczy Stylesa, które ciemnieją z zmartwienia. Ponownie przybliża mnie do siebie, tuląc mocno i całując w czoło.
- Spokojnie wszystko będzie dobrze, nie martw się. - Szepcze.
- Obyś miał rację. - Za moimi słowami kryje się zwątpienie.
Odsuwam się od Harry'ego. Jestem wykończona, za dużo wydarzyło się dzisiejszego dnia. Jedyne o czym marze to ja i moje łózko.
- Uśmiechnij się, wyglądasz tak pięknie jak się uśmiechasz i śmiejesz. - Styles dotyka mojej twarzy jedną dłonią. - Tylko nie wiem dlaczego tak rzadko to robisz.- Na jego twarzy widzę, że nad czymś się zastanawia.
- Będąc obok ciebie uśmiecham się częściej. Chociaż to dziwne, bo kiedyś jedynie miałam ochotę dać ci w twarz. - Nie mogę już się zasmucać, nie w jego towarzystwie. Kąciki ust lekko wznoszą się w górę.
- Ciesze się, że jednak to się teraz zmieniło. - Szepcze do mojego ucha, przybliżając się do mojego policzka.
Zaczął wodzić po moim rozgrzanym policzku nosem i złożył słodki pocałunek. Wzięłam głęboki oddech. Położyłam dłoń na jego lewej piersi. Ciepła skóra i rozkoszne bicie serca.
Zielonooki odsuną się ode mnie w taki sposób, że ciągle trzymałam dłoń na jego "sercu". Styles uśmiechną się, patrząc w moje oczy.
- Muszę już iść. - Odpieram, w oczach Harry'ego pojawia się smutek.
- Dobrze, ale jeszcze jedno. - Ujmuje moja twarz w swoje duże dłonie i opada swoimi wargami na moje. Nasze usta rozkoszują się słodkim pocałunkiem.
Pożegnałam się z Harrym i cicho weszłam do domu. Udałam się do kuchni, sprawdzić czy w domu jest moja mama. W kuchni spotykam ciemną brunetką o kobiecych krągłościach , stojącą z kubkiem herbaty przy oknie. Słysząc, że ktoś wszedł do kuchni odwraca się natychmiast.
- Rose już jesteś. - Mówi troskliwie.
- Cześć. - Mówię obojętnie.
- Widziałam cię z Harrym.
O nie!
- Rose uważaj na chłopców, mężczyźni często krzywdzą kobiety.
Prycham w duchu. Patrząc na tą kobietę z kpiącym uśmieszkiem. Myślę: OH POWAŻNIE?! I KTO TO MÓWI!
- On jest inny. - Odpowiadam lekko zirytowana.
- Obyś miała rację. - Mówi cicho.
- Jesteście razem? - Pyta po chwili ciszy.
- Tak..Nie..Nie wiem. - Mówię zakłopotana.
- Wnioskując po waszym czułym pożegnaniu chyba tak. - Mówi szybko, patrząc na mnie z trudnym wyrazem twarzy do rozszyfrowania.
- Daj sobie spokój dobrze, to nie jest twoja sprawa. - W moim głosie można było wyczytać, że nie chcę aby się w jakiekolwiek sposób wpieprzała nie w swoje sprawy.
- Ależ owszem , jesteś moją córką. - I co z tego, że nosze miano jej córki to tylko głupia nazwa.
- Walałabym nie. - Mój głos jest cichy.
- Jesteś bezczelna, jak możesz? Nawet nie wiesz jak ranisz mnie takimi słowami. - W jej oczach wzbierają łzy.
- Poważnie? - Udaję zdziwioną, po czym wybucham śmiechem. - Jedyną osobą, która rani to TY! - Wypowiadam te słowa ze złością.
- Rose kiedy mi wybaczysz? - Jej cichy głos jest przepełniony żale.
- Wiesz co? Wybaczę ci kiedy ty wybaczysz sobie. Bo wiem, że żałujesz tego co zrobiłaś, ale wiesz co? Mało mnie obchodzą! Twoje uczucia to najmniejszy problem, powinnaś wiedzieć, że nigdy ci tego nie wybaczę! - Wykrzyczałam te słowa dając nacisk na ostatnie zdanie.
Moje słowa są jak sztylety przekuwające jej pierś. Z moich oczu popłynęły łzy bólu i smutku.
- Rose.. - Szepcze przez łzy.
Nie mam ochoty dalej tego ciągnąć. Wychodzę z kuchni. Zatrzymuje się w holu, ponieważ dzwoni mój telefon. Wyciągam go z tej samej kieszeni co wcześniej i odbieram połączenie.
- Hallo? - Pytam.
Nie spodziewałam się takiej wiadomości. Robi mi się ciemno przed oczami i upadam na podłogę. Ostatnie co pamiętam, to moja mama próbująca mnie ocucić.
Jedyna myślałam w tym momencie to pytanie, powtarzające się w mojej głowie i odbijające się echem. DLACZEGO?! DLACZEGO?!
***********
Kolejny rozdział ! :d
Mam nadzieję, że się spodoba.
Długo nad nim siedziałam, starając się, aby wyszło jak najlepiej.
Nie wiem czy się podoba, ale mam nadzieję, że nie zawiodłam.
Pozdrawiam GORĄCO !
Rose xoxoxo
Ps. Jeśli przeczytasz PROSZĘ PROSZĘ
SKOMENTUJ !!!!!
Do następnego xoxoxoxo
